Milonguero-stijl
Milonguero-stijl is de benaming voor het – overwegend – in gesloten houding dansen in een milonga. Een variant dus binnen de salonstijlen.
Vanaf circa 1990 versmalde de term zich tot vormen van tango die gesloten en minder uitbundig worden gedanst. Dat kan verband houden met de wensen van dansers naar een meer ingetogen vorm van tango, maar ook ingegeven zijn door de drukte in de salons waarin steeds minder plaats was voor brede bewegingen. Rond 1920 werd voor die ingetogen variant al de term Tango Liso' (zachte tango) gebruikt.
In de milonguero-variant in zijn strengere vorm staan de dansers met de bovenste helft van de torso’s tegen elkaar terwijl hun voeten juist verder van elkaar staan. Kleine bewegingen overheersen; gancho's worden vermeden en het accent ligt op de connectie. Wel behouden de dansers inog steeds hun eigen as. Voor veel mensen is deze stijl de ultieme vorm van tango vanwege de hechte verbinding. Dansers als Carlos Gavito hebben de milonguero stijl beperkt tot een danshouding waarin de partners zwaar tegen elkaar aan leunen en een gemeenschappelijke as delen: ‘apilado-stijl’.
Zie voorbeeld onder aan pagina
